அவர்கள் திரும்புவார்களா?” 🌧️
மழையில் நனைந்து அமைதியாக நின்ற இருக்கை,
மலர்களின் துயரத்தை தாங்கி இருக்கும் சாட்சி.
குடை சாய்ந்து நின்றது மென்மையாக,
மறைந்த காதலை காப்பதுபோல் அமைதியாக.
ஒரு காலத்தில் இரண்டு ஆன்மாக்கள் சேர்ந்த
சிரிப்பால் மலர்ந்தது அந்த இரவு.
இன்று அவர்கள் விலகி சென்றாலும்,
நினைவுகள் மட்டும் மனதில் நிற்கின்றன.
ஒருநாள் பரிசாக அளித்த ரோஜா,
இன்று தரையில் சிதறிக் கிடக்கிறது.
காதலின் குரல்கள் அதில் நிறைந்தும்,
உடைந்த இதயம் போல மௌனமாகவும்.
ஒருவருக்கொருவர் பிடித்த குடை,
இன்று காத்திருக்கும் வெறுமையாக.
அந்த மென்மையான கைகளின் வெப்பம்,
மீண்டும் திரும்புமா என ஏங்குகிறது.
அந்த நாளில் ஆனந்தமாய் முத்தமிட்ட மழை,
இன்று மீண்டும் விழுகிறது நினைவாய்.
மெல்லிசை போல கேட்கிறது காற்றில்—
“மீண்டும் நீங்கள் திரும்புவீர்களா?”
தீபம் எரிகிறது மெதுவாய்,
ரகசியங்களை காக்கும் காவலனாய்.
அவர்களின் சிரிப்பையும் கண்ணீரையும் கண்டு ,
மீண்டும் சந்திப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் நிற்கிறது.
இருக்கை நினைவில் வைத்திருக்கிறது இரண்டு உயிர்கள்,
“நான் உன்னை காதலிக்கிறேன்” என்ற சொற்களை.
இன்று வெறுமையாய் இருந்தாலும் உள்ளத்துக்குள்,
மீண்டும் அவர்கள் சேர்வார்கள் என்று கனவுகாண்கிறது.
தெரு அமைதியாக, நேரம் நீண்டாலும்,
நம்பிக்கை மட்டும் மென்மையாய் பாடுகிறது.
ஏனெனில் மழைக்குப் பின் வானம் தெளிகிறது,
அமைதி வரும், காதல் மலர்கிறது.
ரோஜாக்கள் காத்திருக்கின்றன, தீபம் ஒளிர்கிறது,
குடை சாய்கிறது, மழை சொல்கிறது.
அனைத்தும் கேட்கின்றன இதே கேள்வி—
அந்த இரு ஆன்மாக்கள் திரும்புமா?
அல்லது அந்த இருக்கை என்றென்றும்,
காதலின் சாட்சியாய் மழையில் நின்றுவிடுமா?
