அவள் சென்ற வழியில்,
ஒரு பெண் ஒவ்வொரு முறையும் நடக்கிறாள்...
மழையில் நனைந்த மௌனம் போல,
என் மனம் அதேபோல் கலங்குகிறது.
அவளின் சிரிப்பு...
காற்றில் ஒளிந்து கொண்டுவந்து,
தோன்றாத முகங்களை அழிக்கிறது.
இனி யாரும் அவளாக மாறமுடியாது.
பசுமை கூட பழையது போலத் தெரிகிறது,
அவளுடன் பார்த்த பசுமைதான் அது.
என் கண்களில் விழும் ஒவ்வொரு பெண்தோற்றமும்,
அவளின் நிழலாகவே முடிகிறது.
ஒரு புன்னகை, ஒரு நடை, ஒரு கூந்தல் வீசல்...
எல்லாம் அவளையே நினைவூட்டும்.
ஆனால்... யாரும் அவளாக வரவில்லை,
வந்ததும் இல்லை, வருவதும் இல்லை.
அவள் என் காதலில் ஒரு கல்லாகி விட்டாள் –
நெஞ்சுக்குள் அடங்கிய புகைப்படம்.
புதிய முகங்கள் வரலாம்,
ஆனால் அவளின் காலி இடம் நிரம்பாதே...
— ஒரு நினைவல்லாத காதல்
