உண்மையிலேயே
Everything என்பது,
நிறைவு என்று பொருள்படுகின்ற
ழுழு உணர்வை சுமந்து நிற்பது.
அத்துனை பூரண புரிந்துணர்வை கண்டுகொள்கின்ற உறவொன்றில்,
காதல் முதன்மை பெறுகிறது.
எதிலும் காதலே வியாபித்துக் கிடக்கிறது.
வற்றாத ஜீவநதி போல ஆன்மாவுக்குள் இருந்தே ஊற்றெடுத்து,
ஓட ஆரம்பிக்கின்றது.
அதனினும் சிறந்தவொன்றை
சிலாகித்துப் பேசிவிட இயலாதவாறு,
அந்தக் காதல் தன்னகத்தே
சொற்களில் வறட்சியை
உணர ஆரம்பிக்கின்றது.
அப்போதெல்லாம் பரிபூரணத்தன்மையை மாத்திரம்தான்
காதலால் உணர முடிகிறது.
இதைத்தான்...!
"உன்னை பிடிக்கின்ற அளவை
சொல்லத் தெரியாது! அல்லது,
சொல்ல இயலவில்லை!
வார்த்தைகள் வசப்படவில்லை!
ப்ளா, ப்ளா, ப்ளா,...!
என்று மனிதன் சொற்களை தேடி
தாகித்துத் தவிக்கும் உணர்ச்சிப்பூர்வமான நிமிடம்.
தன்னுடைய காதலின் அதீதத்தை, தன்னகத்தே மட்டும்
கொண்டாடி, இன்புற்றுக் கொள்ள
வாய்க்கும் மனதின் மகத்துவ நிலை.
காதலின் அழகு,
அதன் வலி,
அதன் சுகம்,
அதன் இனிமை,
அதன் மேன்மை,
அதன் பரிபூரணம்,
அதனால் ஏற்படுகின்ற சுகந்தமான காமம்,
அதன் உச்சத் தன்மையில்
உடலில் படருகின்ற பிரத்தியேக அமைதி,
காதல் தருகின்ற அடர்த்தியான இனிமை,
அதனை விடுவித்துப் பிரிகின்ற போது
ஏற்படுகின்ற அதன் தனிமை போன்ற,
காதலின் ஆழமான அனைத்து வடிவங்களையும்
Everything என்ற சொற்பதம் சற்றும் மிகையின்றி
உணரச்செய்து கொண்டே இருக்கும்.
அப்படித்தான்!
சிலவற்றை உணர்வதில் உள்ள
beauty சொல்வதில் ஈடாவதில்லை.
மனதளவில் உணர்ச்சிப்பூர்வமாக எழுகின்ற அனைத்தையும்,
அதன் எல்லை வரை சென்று அனுபவித்துவிட்டு வந்த
நிரப்பத்தை தருகின்ற ஒன்றுக்கு மட்டுமே
எவ்ரிதிங் பொருந்திப் போகிறது.
கதியென வீட்டிருப்பதும்
அதனில் மட்டுமே சாத்தியப்பாடுகிறது….
